birini nedensiz sevmeyi öğrenmektir.
anne ya da baba hep vardır ve onlara karşı hissedilen buram buram bir sevgi değildir. bir tür vefadır belki.
'abla bir kız var' diye başlayan konuşmalar, 'bugün hocayla....' anıları bir arkadaştan daha farklı endişelendirir. 'bu benim olsun mu' soruları sevindirirken, bir yerde birine verdiği hoş, zekice, komik cevap gururlandırır. çünkü bütün aile büyüklerinin dediği gibi 'bakk o seni örnek alıcak'. ilk başlarda kaşığı tutuşu, sonraları konuşması, müzik zevki hem sana benzeyecek hem de çevresiyle şekil alırken seni hep şaşırtacaktır.
abla olmak, anne ile çok sağlam bir dost arasında kalan o sonsuz güçteki bağ olmaktır.
