Yoktur ya da bir diğer deyişle olmamalıdır. Bir insan fiziksel ya da piskolojik pek çok acı çekebilir. Sen, ben, o herhangi biri. Bu normal ve hayatın içinden bir şey. Acı çekilen süreçte yardımcı olunmak istenebilir ya da acı çeken insan yardım almak isteyebilir bu da normal ve olması gereken.
Anormal olan şeyse acıya ve acı çekilen, acı çektiren insana olan ilgi ve kutsaklaştırma. Yaşamın kanunu olan bir unutma süreci ve alışma süreci var. insanların acıları sürekli hatırlatılmasa "vah vah başına neler gelmiş" saçmalığı olmasa her acı zamanla atlatılır. Ama yok biz toplum olarak çektiğimiz acıyı çekilen acıyı; hatırlamaya, hatırlatmaya, taze tutup büyütmeye bayılıyoruz. Bu acıyı kutsaklaştırmaktan başka bir şey değil ve gerçekten saçma yanlış.
insanlar acılarını unutur ya da alışır bunda bir yanlış yok yeterki sürekli gözlerine sokup gereksiz yere hatırlatıp büyütmeyin. Ve en önemlisi acı çekmiş ya da çeken isana acımayan vazgeçin. Merhamet bu değil, bu olsa olsa zalimlik ve kibirdir.
Kimse "vah vah çok acılar çekmiş" değil, her insan bir takım acılar çeker bunları atlatır ders alıp yoluna devam eder.
(bkz: acıma acınacak hale düşersin)
