Mutluluk pekala neden sonuç ilişkisi içerisinde yer almak zorunda değildir. Ekseriyetle insanın doğal durumunun mutluluk olduğu söylenebilir. Çünkü her şey bir iyiyi arzular ve insan için de en yüksek iyi mutluluktur. Diğer tüm iyiler bu iyi için istenir. (bkz: aristoteles)
Öyleyse ilginç olan mutluluk değil mutsuzluktur. Çünkü iyi olan mutluluksa ve insan doğal olarak bu durumun içerisindeyse mutsuzluk için daima bir neden gerekir. Bu noktadan bakıldığında en azından sebepsiz mutsuzluklardan sıyrılınabilir.
ikinci olarak mutluluk bir duygu değil bir durumdur. insanın duygu yaşantısındaki çalkantılar anlıktır, artalan duygularsa yeterince güçlü değildir. Öyleyse mutluluk iyi olan duygu yaşamına yönelim olarak tanımlanabilir. Bu durumda yönelimler insan için iyi olan duygu yaşantısına yönetilirse inaan ister istemez mutluluk durumu içerisinde yer alır.
