her şey bittiğinde ve herkes yoluna baktığında insanın bakacak bir yolu kalmaması, hatta elinde avcunda da bir şeyi kalmaması. zira elde avuçta ne varsa değer başlığı altında karşı cinse "al benim içime sıç" diyerek verilir. aynen böyle denir çünkü verilen değerin karşılığının alınamayacağı da bilinir. işte böyle zamanlarda insan yoluna bakmaz, çamurun bokun içinden geçip başka bir yol arar ve bulur. sonuçta, kimse vazgeçilmez değildir.
