Özenle boyadım ipliğini sevginin,
gidip de bulamamanın incinmiş rengine.
sisi gümüş bir rüzgârla tepelerden eğirdim,
dokudum yalnızlığın bu serin kumaşını,
sesime ayrılıklardan bir gömlek diktim.
ölümü tastamam ezberledim de geldim,
dilimde bu buruk türkü tadıyla
bilmem ki buradan nereye giderim.
sonunda kendime bir top yangın edindim,
soluğumla besledim dudağımın ucunda.
ömrümün külüydü savrulan hep ardımda,
örterek yavaş yavaş bıraktığım izleri
yanmış bir günün sürüklenen kanatlarıyla.
koştum, durmadan koştum o küçük yangınımla,
adımın çaresiz kıyılarında kendi göğümü bulmaya.
