ben on sekiz yaşındaydım, sen de on dokuz. birkaç gündür hayatının daha iyi olabilmesi için gitmen gereken şehirlere gidiyordun. şehrim de bunlardan biriydi. memleketine dönmeden bir gece bende kalacaktın. sıcak bir ağustos gecesiydi. işten çıkmıştım. barlar sokağı'nın sonundaki bir barın terasında beşinci biranı içerken yetişebilmiştim sana. masadaki iki yoldaşımızla ve o yoldaşlarımızdan birinin kardeşiyle kuzenlerine sosyalizmi anlatıyordun. gülerek sarılmıştım arkandan boynuna, sözünü kesmeden kolumu okşamıştın ve yanına çekmiştin beni. tek tek, sabırla her soruyu yanıtlıyordun ve her şeyi anlatıyordun. ben de ara sıra birandan içerek seni dinliyordum, hiçbir muhabbete karışmadan. erhan abi koluma dokunup, "a. da ateş gibi komünist!" diyerek gülmüştü. ben de gülümsemiştim ve masanın altından elini tutmuştum. bir saniyeliğine duraksamış, bana bakmış, sonra da elimi sıkarak konuşmana devam etmiştin. ara sıra konuşurken elimi sıkıyordun ve bu davranışın bana "senden güç alıyorum." demekmiş gibi geliyordu.
altıncı biranı bitiremedin, yarısında bana verdin. birkaç saniyelik bakışmamızın ardından, "biz gidelim, evdekiler bekler artık bizi." diyerek kalkmıştın. zar zor ayakta duruyordun, aşağı inerken omzumdan tutunmuştun. seni taşımak, kaç kilo olursan ol, yük gibi gelmemişti bana. o uzun barlar sokağı'nı ve evime giden yolu elele ve gülüşerek tamamlamıştık. biraz da yalpalayarak.
eve gelip de odama geçtiğimizde, yatağın duvar kenarında hangimizin yatacağının kavgasına tutuşmuştuk ve ben en sonunda, senin duvar kenarında yatmana razı olarak kollarının arasına girmiştim. ışık açıktı. hiç konuşmadan karşıdaki duvarı izliyorduk. uykuyla uyanıklık arası bir yerde, "kalk da ışığı kapat." demiştin. istemeyerek de olsa kalkıp ışığın yanına gitmiştim. kapatmakta tereddüt ettiğimi görünce sormuştun, karanlıktan korktuğumu ve ışık olmadan uyuyamayacağımı söylemiştim. "kapat. korkma, ben varım." demiştin. ışığı kapatıp, kollarının arasına girmiştim yine.
