...Aslında vazgeçtiğini düşündüren sebepler vardı.Sabahları uyandığında telefona bakmıyor,geleceği saatlerde balkona çıkıp yolu izlemiyor,gittiği yerlerde onu düşünerek bir şeyler alma fikrini savuşturuyor,birlikte yapabiliriz dediği şeylere engel olmaya çalışıyordu.Aslında onun sevgisizliğini,umursamazlığını gördüğü her an ona küfürler savuruyor , onun için yaptıklarından pişmanlık duyuyordu.
Eskiden-yalnızlığın tek dostu olduğunu bildiği zamanlarda-insanların böyle şeyler yaşıyor olması ona gülünç gelirdi.Mantığı karşı çıkardı olanlara.Bir insan ne kadar vazgeçilemez olabilir ki derdi kendince.insanlar gelir,işlerini yapar/yaptırır sonra giderlerdi.
Bir gün -beyni kalbinden daha yorgun ve kandırılmaya müsait olacak ki -güvendi,belkide hayatında yaptığı en saçma şeydi . tüm gördüklerine,düşündüklerine,yaşadıklarına rağmen güvendi...
