zaman hiç duraksamıyor ki,
göçebe hayatlar hep gelip geçiyor..
nasıl mı önce doğuyor bir uykudan,
sonra büyüyor umutlarla,
daha sonra mı karışıyor toprağa..
ama büyümek nasıl oluyor ki..
sorgulasam mı biraz sessizliğimi,
buldum sanırım sorgulayabilirim çocuk kalbimi.
insan için, büyümeden kısıtlı bir dünyada yaşar derler,
peki büyümek gökyüzüne uzanmak mı ..
hadi sonsuz olalım ne fayda..
o kısıtlı dünyada milyonlarca hayal kurulamaz mıydı sanki..
peki zaman mı büyümemize neden oluyor ,
yoksa yaşadıklarımız mı..
sorumluluklar katlanırken kalbim ,
hep çocuk kalsan daha mı fazla acır..
susmak mı daha az acıtır peki ,
yoksa konuşmak mı kendi kendine..
rüyalar ileride de olacak mı peki,
derinlerde bir yerde bulabilecek miyim umutlarımı..
pişmanlık yaşarsam ,
ya hazin bir hikayenin baş kahramanı olursam ..
aklı uzak,
ama kalbi tuzak bir çocuk gibi vadettiği ..
sabır taşı misali tüketir ki beni..
yolum uzak ki yıllar bir birini hızla kovalasa da ..
günden güne solsa da..
gerçi ne diyorum ben ,
ben zaten büyüyorum ki ,
peki sen neden büyümüyorsun kalbim..
tanım : zamandan çok zamanın getirilerinin ve biraz da katlanan sorumlulukların zihinlerimizde yansıması..
