Haydarpaşa garı kadar nostaljik ve tarih kokan bir gar olmasa da, özellikle bir zamanların öğrenci tayfası için candır, unutulmazdır.
Tatil dönemlerinde, hıncahınç öğrenci dolardı. Mutlaka birkaç arkadaşla karşılaşılır, ayak üstü muhabbet edilirdi.
Anadolu ekspresi, Boğaziçi ekspresi, mavi tren... Az kahrımızı çekmedi...
Hafif karanlık bekleme salonunda, yanında valizleri, sırtında yırtık örgü şalı, kafasında şapkası, elinde güya örgü şişleri bişeyler ören, yolcularla gevezelik edip, arada parlayıp bağıran, ansızın kahkahalara boğulan, yolcu görünümlü ama olmayan bir kadıncağız yaşardı hep.
Gündüzleri orda yolcu gibi, valizleriyle, hiç binmeyeceği trenin geliş saatini bekler, gece de evine dönermiş. Sabah gene gara...
ilginç bulurdum bu hatunu, neler yaşamıştı kimbilir, neyi bekliyordu, neden evinde oturmak yerine, her gün bıkmadan, usanmadan bu yolcu oyununu oynuyordu?
Yaşlıydı... Büyük ihtimalle ölmüştür... Belki de Ankara garında, valizlerine yaslanarak, tüm bilinmezlikleriyle beraber o meçhul yolculuğuna çıkmıştır nihayet.
Kimbilir?
