Rasim kaygusuz’un cin ali’siyle başladı herşey. Sonra Muzaffer izgü. Öyle güzel tasvirleri vardı ki Muzaffer iZgü’nün. Teneke damlı kerpiç ev, pazarda darı satan çocuk. Suluboya tablo tatlılığında şeylerdi hepsi.
Daha sonra ömer Seyfettin. Kırk yıl esir hayatı yaşayan bir kürek mahkumunun oğluna kavuşması, Balkanlardaki Türklerin yaşadığı mezalim. Ömer Seyfettin’le tanışmam Bosna savaşına denk geldiğinden olsa gerek milliyetçiliğimin ilk filizleri bu yıllarda atıldı. Daha sonra cengiz Aytmatov uzak Asya’nın kapılarını açtı körpecik zihnimde. Bir gün geldi Hüseyin Nihal Atsız’ın kitaplarını okurken ağladım. Yüreğim parça parça oldu Kürşad Çin sarayında öldüğünde.
Sonra jack london; öyle maceracı bir insandı ki, yeni kıtanın buzullarında birbirlerini yiyen vahşi köpekler, doğaya karşı çaresizlikten ağlayan güçlü kuvvetli adamlar. insanın ucu bucağı olmayan sınırları.
Şimdi ömrümün yarısına yaklaştığım şu günlerde dönüp kendime baktığımda okuduğum kitaplar gibi olmuşum meğer. Biraz muzip, gerektiğinde gözü kara, doğayla inatlaşan, meraklı, biraz da milliyetçi bir adam. Mutluyum böyle olmaktan. iyi ki tanışmışım sizlerle. Benliğime kattığınız sayısız değer için teşekkür ederim.
