ayva. 2-3 sokak aşağımızda yan yana bahçeli evler vardı. şimdilerde apartmana döndü tabi ama doksanların başında müstakil evlerdi. orada ayvalar olurdu hep. duvar biraz yüksekti tırmanmak gerekiyordu kedi gibi. tırmanmak bir şey değildi de evin sahibi görürse inene kadar kapıdan koşup yetişebilirdi. ilk başlarda vicdanım veya korkum veya ikisinin birleşimi el vermedi çalmaya. sonradan baktım herkes ağzı yamula yamula ayvaları yutuyor fazla riski de yok zaten atletik ve seri idim bayağı ben de ayva yiyeceğim ulan dedim çıktım.
tabi alışmamış g..te don durmaz derler. tırmandım duvara ayvaya parmaklarım değdiği anda adam elinde kocaman kürekle fırladı evden "omoğooo godoklorommm" diye haykırarak. allahtan seri idim de belime yediğim tek kürek darbesi ile yırttım. ama isabet almıştım yanıyordu sırtım avul avul. o gün işte kırılma anı oldu galiba o günden bugüne kadar hep bir şanssızlık furyası takip etti hiç ara vermeden *
