Çok dediysem, öyle kuru kuruya bir çok da değil üstelik; yani kendimden geçercesine sevgilim… Kendimden geçercesine sevdim… Senden başka hiçbir şeyi düşünmezken, kendi kendimi yaka yaka sevdim… Ben aslında seni… Yana yana sevdim.. Sokağın başından, evin yoluna girene kadar sevdim.. Gülüşüne bakakalırken sevdim… Özleyerek sevdim… Meğer ben seni severken, ne çok geçmişim kendimden… Çok sevdim seni… Öyle büyüktü ki sevgim, seni alıp, kalbimin en güzel yerine koyarken, kendimi nereye koyduğumu unuttum.. Artık kendime de kızıyorum sevgilim; çünkü sensizliğe alışamam diye korktuğum her an, acı olarak dönmüştü bana.. Şimdi anlıyorum ki, insan karşısındakini hayatından çıkarıp, hayatına devam ederken, geride bıraktığı da hayatına devam etmeliymiş.. Devam etmezse, acırmış canı.. Susa susa acırmış.. Uyurken acırmış.. Uyandığında acırmış.. Çok sevdim seni… Sensiz başladığım hiçbir gün gülümseyemeden sevdim.. Seninle yürüdüğüm sokaklardan geçersem, unuttuğum ne varsa hatırlarım korkusuyla, yolumu değiştirerek sevdim.. Oysa sen sevgilim… Ben seni unutmaya çalışırken bile severken, başkasıyla gülerdin… Ben seni unutmaya çalışırken bile, hep bir umutla beklerken, başkasına sarılırdın… Mesela ben hala en sevdiğin her şeyi hatırlarken, sen çoktan unutmuştun beni.. Çok sevdim seni… Ama anladım ki, gidenler çabuk unuturmuş kalanları.. Şimdi yarıda bıraktığın ne varsa, kiminleysen, onunla tamamla.. Ve bir gün hatırla beni.. Seni ne çok sevdiğimden başlayarak hatırla.. Ve seni bir daha affetmeyeceğimi de anla.. Çünkü ben artık seni beklediğim yerden çok uzaktayım.. Çünkü ben artık eskisi seni seviyorum.. Çünkü ben artık şimdi ki seni hatırlamak bile istemiyorum..
