"Dünyanın ölümünü gördüm, suyun toprağın
En yakın dostlarımın birer birer
Vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların
Ölümünü gördüm, ama kimse
inandıramaz beni öldüğüne sevgilerin! "
Ahmet Erhan ne güzel yazmış, ben de bir türlü inanmıyorum sevgilerin bittiğine. Sahi içindeki tutkunun nefrete dönüşmeden bitmesi mümkün mü? Enerjinin korunumu gibi bi kanun olsaydı keşke ismi de "Sevginin Korunumu Kanunu" fena mı olurdu?
