Eski ve artık içinde kimsenin oturmadığı evlerdir benim için.
Böyle evler gördüğümde aklımda hep zamanında orada yaşamış insanlar canlanır. Mesela o kırık bahçe kapısından kim bilir ne yorgunlukla girerdi evin babası. Ya da o örümcek ağı tutmuş pencereden dışarıyı izleyen birileri vardı. Eskiden cıvıl cıvıl, çiçeklerle dolu bir evdi belki orası. Ama artık yok. Bir zamanlar birileri için yuva, umut olmuş bir ev artık yalnızca bir anı kutusu. Hüzünlü.
