Her gün sana yeni satırlar yazıp her gün yeniden siliyorum.
Seni satırlara sakladım,
bulduğum yerden
kaybediyorum.
Bana ait olduğun tek yer burası.
Seni kalbimdeki evlerde oturtuyorum.
Hudutsuz bir kin duyuyorum sana.
Af yasası işlemiyor,
farklıyız nihayetinde.
Aramızda mevsim farkı var.
Ben kara kışla yaz oluyorum gün içinde
Sen hep ilkbaharsın.
Ayaz yememişsin
Kavrulmamışsın yaz sıcağında.
Senin dalların hep taze.
Benimkilerse fırtına sonrası ayakta kalma derdinde.
Derdimle barışıyorum.
Bir umut sarıyor mecalsiz bedenimi.
Çok uzaklardan sesin geliyor.
Bekle diyor.
Bekle, geçecek bu cahilliğim.
Deneyimlerime izin ver.
izin veriyorum yemin ederim.
Artık seni öyle de seviyorum.
Seni tamamen özgür seviyorum.
Seçimlerini de seviyorum.
Bensizliğini bile seviyorum.
Başkasına bakan gözlerini seviyorum.
Benim olmadığım bir havayı soluduğunda nefesini seviyorum.
Suskunluğunu, acımasızlığını, korkularını, korkusuzluğumu…
Hiç doğmamışım gibi yaşamanı,
Ben hiç olmamışım, yaşamamışım gibi aklından geçmeyişimi…
Gitmeden söylemek istediklerim var.
Hani her akşam ayak ucundaki masanın başında bir şeyler yazan
Kırmızı elbiseli kızıl saçlı kız…
Her gün sana notlar bırakıyordu
Ve diyordu ki: Yanındayım, benimle kal.
Bil istedim, o bendim.
Hani bazen daraldığında elin göğsüne gidiyordu
Bilmiyordun ama
Ta uzaklardan kalbine dokunan bendim.
Güçlü olmayı seversin.
Güçsüz düştüğünde, kendini çaresizce kanepeye bıraktığında
Seni bitkinken bile seven bendim.
Afili cümleler seni bağrıma işlemiyor
Ondandır, Şairliğim gitti elimden.
Artık şiir değil mektup yazıyorum (Zor olacak kabullenmek)
Şiiri şairlere bırakayım.
Ben mektuplar biriktireyim.
