8 yaşımda başlayan ve yıllarca süren aşktır...mahalle arkadaşımdı, onun fen lisesinden dönüşünü her cuma akşamı apartman önünde beklerdim. çocukluk aşkı, aşkın en saf, en güzel halidir.
onunla ilgili güzel anılar var belleğimde; ailemle birlikte yaz tatilinde gittiğimiz tatil beldesinden dönüş günümüzde onu bizim apartmanın kapısında beni beklerken bulmuştum.
daha sonraki yıllarda yine bir yaz tatilinde ben ona tatil beldesinin ankesörlü telefonuyla ulaşmaya çalışırken telefon kulübesinin camından onun şehirler arası otobüsten inip bana doğru yürüdüğünü görmüştüm. nasıl bir heyecan, nasıl bir mutluluktu, nasıl koşup sarılmıştım...
bana lisede havuz ve iş problemlerini çözmeyi öğretmişti. sonra o tıbbı kazandığında onun üniversitesinin kantinine gidişimi onun da benim okuduğum üniversiteye gelişini, birlikte dondurma yapışımızı, birlikte müzik listesi hazırlayışımızı ve birlikte paylaştığımız onca şeyi hala hatırlıyorum.
ona olan aşkım 24 yaşımda beni aldatmasıyla sonlandı...keşke affetseydim. çünkü ondan yıllar sonra aşık olduğum bir başkası tarafından çok daha ağır bir şekilde aldatıldım. ilk aşkımı affetseydim ve o hayatımda kalsaydı daha sonra yaşadığım bu travmayı yaşamayacaktım. bu travmayı yaşatan adamla hiç tanışmayacaktım.
