gridir, kalabaliktir, soguktur, telaslidir, sabahlari pusludur, aksamlari renklidir, zengindir, fakirdir, sosyetiktir, varostur, insani ezer, insani uzer. yilin sonuna dogru times square'e yolunuz duserse piril pirildir, isil isildir, gozunuz kamasir. central ya da battery park'in bronz sonbahari ozel hissettirir, fao schwarz cocuklugunuzu yasatir tekrar, ama bir zaman gelir bloomingdales'de bile yalnizlik icinize isler. ground zero denen yerde huzun herkese yayilir. bazen south ferry feribotunda kahve icecek tanidik bir sima aranir. yogundur new york, hic durmaz, duramaz. bu yuzden tek dost olan kitaba daha da dalar gider insan. nostalji olsun diye kokos beyoglu tadi veren greenwich taraflarina uzanilmak istenir gece vakti. ama sukunet, sakinlik, dinginlik agir basar. los isikta televizyona bakilir bos bos. sonra farkedersiniz ki, sevdiginiz dizi coktan bitmis, yine dondugumde sunu yapacagim, bunu yapacagim duslerine dalmis bulursunuz kendinizi. haftasonu olmadi, lincoln center ya da queeens'teki sinema salonlarinda huzur tekrar aranir. carneige hall'da buruk bir mutluluk yasanir nihayet. manhattan'a duser yolunuz, sansliysaniz bir dizi cekimine denk gelirsiniz. ne kadar farkli, ne kadar yapmacik der, gulumsersiniz tezata. cunku gercektir new york, bu yuzden caninizi acitir.
