bu kaleye aklı olan çıkmaz demekle başlıyorum ve hiç normal olduğum söylenmez demekle devam ediyorum. çok değil nisan ayında bu kaleye çıkmak için bir fikir öne sürüldü. başta güzel geldi kabul edildi filan derken çıkılmaya başlandı. o kadar yer yürüyen o kadar yere çıkan ben yarısında nefes nefese kaldım. gerçi üstümdeki hırka ve havanın sıcaklığı da etki etti bence buna.
ben dinlene dinlene çıkarken yanımdakiler ki biri abim benden önce çıktılar yukarı. ben de tek başıma yavaş yavaş çıktım. o zirve kısmına nefes nefese gelsem de o rüzgar ve o düzlük hoşuma gitmişti nedense.
inerken ise o kadar kısa sürüyor ki anlamıyorsunuz bile. inerken bir çift gözün bakışlarına da denk geldim tabi bu kısmı anlatmayacağım. neyse, bu kale macerası böyle keyifli bir şekilde sonlanmıştı benim açımdan. bu arada 7 yıl kalma gibi şeyler için yok öyle bir şey ulan diyorum. inanmayın siz.
