hep mektuplarımızın sonuna yazdık hoşça kalınlarımızı. başa aldık bu kez. çünkü bu mektubumuzu elveda ile noktalayacağız. evet, biz gidiyoruz, siz hoşçakalın. hoşça kal anam, yarim, hoşça kal kardeşim, arkadaşım, hoşça kalın dostlarımız, hoşça kalın geride bıraktıklarımız. hoşça kalın dağlar, ovalar, sokaklar, hoşça kalın deniz, gökyüzü, sen de hoşça kal kağıt kalem. yaşam yolunun yeni ufuklarına yelken açıyoruz. devrim yolumuzun yeni bir engebesini aşıyoruz. gidiyoruz, belki bir daha hiç dönmeyeceğiz. her kilometre taşında birimiz düşecek. nihai zafere daha yakın mesafeleri göstereceğiz. sizleri hep sevdik, terk etmek istemedik. bizi bu yola koyan size olan sevdamızdır...
hoşça kalın, ölümü bekletmeyeceğiz. hoşça kalın işçiler, köylüler, memurlar. hoşça kalın öğrenciler, esnaflar, hoşça kalın tüm halkımız. vatanımızı satanlara bir ders daha vereceğiz. sizler için öleceğiz. ölümü bekletmeyeceğiz. isterseniz yumun gözlerinizi, tıkayın kulaklarınızı... isterseniz duyun, izleyin bizi. seyredin hücre hücre eriyişimizi...
anlatın çocuklara masallarda, yıldızlar arasında, yıldızlar gibi kayışımızı... ama önce hoşça kalın. belki son vedaya vakit kalmaz. belki vedalaşmak dar vakitlere sığmaz. biz gidioruz. bu bizden size son veda.
elveda.." *
son vedaya vakit bırakmayan ölüme gönderiş operasyonudur.
