üniversiteyi kazanmamı sağlamış olaydır. sevgili, tam hayattan koptuğunuz; hatta hayattan kopmayı bırakın, çevrenizdekilere zarar vereceğiniz bir zamanda gelmişse, herşeyinizle, tamamen ona bağlanırsınız; aşırı titrersiniz üzerine çünkü sahip olduğunuz tek şeydir. yaşamayı önemsemiyorsunuzdur; ama o olmazsa yaşayamayacaksınızdır. yaşamayı önemsemiyordunuz hani? ama ona en ufak bir zarar gelmesinin sadece düşüncesi bile sizi hüngür hüngür ağlatmaya yeter. hiç istemediğiniz kadar yaşamak istersiniz, sadece onun için. onun ölümü sizi ne kadar üzse de diğerlerinden farklı olur; orada rahatta, hem yanına geleceğimi biliyor diye düşünürsünüz. belki yaşıyor olsaydı başına daha kötü birşey gelecekti? olsun, orada en azından rahat; belki elini tutamıyorum, konuşamıyorum ama, o hala benim biricik sevgilim; çok yok, en fazla 60 sene diye avutursunuz kendinizi...
şair duygulanmıştır, formatın mna koyduysa affola.
edit: basit olaylardan, 24 saat telefonun elden düşmeyişinden falan hiç bahsetmedim ben.
