o kadar aptalca bir duygusallığım var ki, oynadığım browser oyununda 8-9 yaşındaki veletlere saldırmaya, belki ağlarlar diye, kıyamıyorum.
ayrıca üstteki cümle düşük bir cümle oldu ama gece vakti toparlayamıyorum.
insanlardan bir anda soğumak gibi berbat bir özelliğim var, bir andan bir an önce bu durumu sezersem uzak durup soğumamaya çalışıyorum.
başarılı olmama rağmen kendimi çok ama çok beceriksiz hissediyorum. bildiğimle hissettiğim farklı oluyor. özgüvenim durduğu yerde eriyor.
agnostikliğin ateizmin ve müslümanlığın arasında gidip geldiğim oluyor. kendime sıfat olarak bir şey yakıştırmasam da bu aralar din konusunda garip bir durumdayım *
çok kırıldım ancak düşündüğümde görüyorum da hak etmeyen ya da eden çok insanı kırdım *
uludağ sözlük benim en ben olduğum ve aslında hiç ben olmadığım bir yer. ne kadar gerçeğim ve ne kadar değilim kestiremiyorum. sadece sözlüğü bir katartik deneyim olarak görüyorum.
