Çok fazla belgesel izleyen bir çocuktum. Nerede ne zaman bulsam izlerdim. Hayvanlarla aramda duygusal olmaktan çok benzerlik hissetmemden ötürü bağ kurmuştum iç içe. Ve izlediğim şeyler beni bayağı bayağı etkiliyordu.
Sanırım o zamanlar 4 veya 5 yaşındaydım.evde bir koltuk vardı. O koltuğu çok severdim. Kimsenin oturmasına izin vermez ve benim olduğuna dair sürekli vurgu yapardım. Bir gün misafir geleceği söylendi, hazırlık yapıyordu annem. O koltuğu da temizlediğini görünce gelen misafirin oraya oturacağını düşündüm, korktum.
O gün de belgesel izlemiştim ve aklıma nasıl geldi bilmiyorum ama bir fikir geldi. Belgeselde gördüğüm gibi "bu alan benim" anlamına gelen o şeyi yaptım: evet, misafir gelmek üzereyken koltuğa işedim. Böylece oranın kokusunu alınca "burası başkasına ait" deyip gideceklerini düşündüm.
Misafir geldi, içerideki kokuyu alan annem bana kızgın kızgın baktı. Sonra mutfağa çekti ve ben de nedeni anlattım.
Hâlâ aklıma geldikçe güler ve utanırım. Ne salak çocukmuşum.
