Boktan bi işte çalışıyodum, her gün işe gitmek için tek sebebim akşamına sızana kadar içmekti. Sonra bir gün akşamları beklemenin saçma olduğunu farkettim, işi bıraktım bütün gün evde oturup içmeyi şiar edindim. Sonra uzun süredir birliktemsi bir ilişki yaşadığım kızdan ayrıldım, o çok koymadı zira beni sevmediğini biliyordum, vakit geçiriyoduk işte. Biraz kafa dinleyeyim, hayatı nadasa bırakayım dedim ailemin yanına gitmeye karar verdim. Ama gittiğimde orada da bazı şeylerin değiştiğini fark ettim, belki aleni söylemiyolardı ama bakışlarında, sözlerinin alt metninde "neden geldin" sorusu vardı. Özet geçmek gerekirse olabileceğim en yalnız zamanlarım galiba, kendi kendimle konuşasım bile yok.
Edit: Birkaç gün sonra alenen "burası senin evin değil" dediler sırt çantamı aldım çıktım, karnımı doyuracak param yoktu yatağımı sattım. Kendi göbek bağını kendi kesenler cemiyetinde kıdemlenerek yaşıyorum bakalım.
