2.
-
Seneler evvel şu yaşlarımda taciz edilen biri olarak söylüyorum, tarifi yok..
Her "taciz-tecavüz" haberinde olduğum gibi ellerim titriyor.
Şimdi saatlerce yazsam da, çıkıp sokağa bağırsam da geçmiş adına değiştiremeyeceğim şeyleri gencecik miniminicik evlatlar için söylemek gerek!
Bilinçlenelim artık ne olur!
Aman duyulmasın, aman ailevi ilişkilerimize zarar gelmesin diye diye kurban ettiniz evlatları!
Öyle caddelerde idam diye bağırmakla ya da "kimyasal hadım" la olmuyor işte lan! Zihinleri sapık bu şerefsizlerin!
Ne olur çocuklarınıza, çocuklu ailelere söyleyin; evlatlarına mahrem yerleri, iyi ve kötü dokunuşu ayırd etmeyi öğretsinler.
Her koşulda, tehtit her ne olursa olsun ailelerine söylemeyi, çocuklarının yanında olacaklarını dile getirsinler.
Sonra bu haberler herkese yayılsın...
Belki koynundaki karısı bile bilmiyor bu şerefsizi.
Adresi bulunup mahallesine pankartlar asılsın.
Haberlerde boy boy yer alsın ki bu şerefsize kimse iş vermesin, kimse arkadaşlık kurmasın.
Ve en önemlisi, tacizden tecavüzden istismardan hüküm giyenlere, dava açılanların tam alnına devlet kalıcı bir simge ile dövme yaptırılsın!
Evet bak bu fikirde çok ciddiyim!
Bu şerefsizleri her gören tanısın! Böylece ceza evinden çıksa ya da salınsa dahi oluşturduğu tehtit minimuma indirilsin!
Dilimin ucunda söyleyecek çok sözüm var.. ama ne söylesem içim soğumuyor. Geçmiyor sancım...
Her haberde irkiliyorum..
Yayın haberi, yayın herkes görsün bu şerefsizi... susan/ susturulan kız çocuklarının sesi olun.. ne olur...
