Şu an yaptığım şeydir. Terasta gökyüzüne bakarak salllanıyorum . Uzun zamandır adlandıramadığım garip bir durumun içindeyim. Kara delik gibi. Içine sürüklendim ve çıkamıyorum. Sanırım buna depresyon diyorlar. Doktrum öyle dedi en azından.
Ben her zaman sinirlenince ya da üzülünce, bağıran, çağıran, kendini sokaklara atan, ya da bir şeyler kırıp döken insanlara çok imrendim. Çünkü ben ne zaman böyle olsam o kadar güçsüz düşüyorum ki tek yapabildiğim olduğum yerde çökmek ve sessizce ağlamak oluyor.
Hatta hıçkırarak bile ağlayamam ki. Küçükken ne zaman sesli ağlasam annem kızardı. Ben de ağladığım zaman sesimi kısmak zorunda kaldım. O zamandan beri istesem bile hıçkırarak ağlayamam. Tek yapabildiğim göz yaşlarımı akıtabilmek oluyor. Yani demem o ki üzüntünüzün bile kıymetini bilin. Onun bile anlamı var.
Ben ise şu anda bir terasta, salıncaktayım. Kucağımda 4 yaşında engelli kardeşim var. Bir yandan müzik dinliyor bir yandan sallanıyor ve gökyüzünü izliyoruz. Uzun zamandir bu kadar huzurlu hissetmemiştim kendimi. Sanırım bunda miniğimin payı büyük. O kadar güzel kokuyor ki. Koklamalara doymuyorum.
Siz de çıkın dışarı bulun bir park ve bir salıncağa oturun. Müzik açın ve gökyüzünü seyredin. Kucağınızda da koklamalara doyamadığınızı alın. Kısa süreli de olsa huzur ve güç veriyor.
