anladımki aile en büyük en büyük yalnızlaştırıcı canavar. diğer insanlara söyleyecek sözüm yok. onlar aslında olması gerektiği gibiler ama yine de sevemiyorum, yalnızlığı seviyorum. öyle büyüdüm. her seferinde insanları sevmeyi deniyorum, onları anlamayı deniyorum ama filmin sonunda yine kendimi yalnız bırakmayı tercih ederek çıkıyorum salondan.
bir çok yaz marmariste amcamlarla çalıştım, bir çok barmen, garson, temizlikçi arkadaşım oldu ama sonunda yalnızım.
okul, sınıf ortamlarında sevildiğimi düşündüm, tüm muhabbetlerin baş kahramanı oldum, istedikleri(belki de zorladıkları) ortamlara girdim, sonunda yalnızım.
vücuduma dövme yaptırdım, özgür insanlarla kamp attım, sinirlendim kemanımı parçaladım, sonunda yalnızım.
bir çok sevgilim oldu sarıldım ayrıldım, hergün kedim lui ile uyudum, sabah alarma sinirlendim kalktım, sonunda yalnızım.
nereye giderseniz gidin yalnızlık peşinizi gölge gibi bırakmayacak. çünkü yalnızlığı seviyorsunuz, bunu kabul edin. kendinizi diğer insanlardan ayrı görüyorsunuz bunu kabul edin ve yalnızlığı sevmeye devam edin, bu iyi bir şey.
