Bir fırtına koptuğunda, güzelleşir ya şehir birden. işte orası istanbul'dur.
Aslında sadece birkaç haftadır istanbul'da olan biri olarak, istanbul hakkında ahkam kesmek doğru olmayablir. Ancak gördüklerimi paylaşmanın vereceği huzuru düşünerek giriyorum bu entry yi.
Bir sonbahar akşamıdır. içinden deniz geçen bir kentin, insana yaşattığı küçük olma duygusu, dalgakıranın en ucunda dururken suratınıza vuran rüzgar ile birleşerek, sizi iyiden iyiye hüzünlendirir.
kendinizi anlamsız ve kazananı olmayan, olmayacak bir savaşın içinde hissedersiniz. çocukça bir oyun gibidir bir yandan. ama vazgeçmek gelmez içinizden.
Kadıköy iskelesinden avrupaya doğru bakılır iyice, karşıda bulutlar toplanmıştır, gökyüzünde şimşekler hiç durmadan korkutmaktadır su damlacıklarını. siz ise bunu uzaktan izlersiniz bir süre.
ardından kendi tarafınıza bakarsınız, cılız bir beyaz bulut kümesi görünür sadece. üzülürsünüz.
işte tam o anda, geri dönünce, bir başka bulut kümesinin, sizden geride gözyaşı döktüğünü anlarsınız.
iki tarafta savaşa hazırlanan ordular vardır. bir saat sonra tam üstünüzde müthiş bir fırtına kopar.
