Çokça şeye şahit olduktan sonra insan uyuşuyor. Bugün birisi karşında ölecek olsa “tüh, adamdaki kötü şansa bak” diyecek kıvama geliyorsun. Öyle bir hal alıyor ki, başkalarının acısı, çektikleri, yasları bile yapmacık hissettiriyor. Sanki hepsi sadece kendilerini düşünüyormuş, ölen kişi haybeye gitmiş de onun yokluğunda ne yapacaklarına ağlıyorlarmış gibi sezinliyorsun.
Bu noktaya geldikten sonrası sadece bekliyorsun. kendi ölümünü.
O da meraktan. Üzüntüden, korkudan, yokluktan değil. Sadece o an geldiğinde olacakların merakından. Göğe Yükselip melek mi oluyorsun, yahut toz toprak şeklinde dünyaya mı dağılıyorsun?
