bir şey ve her şeyi sık sık karıştırırım bazen hala, ulan o nasıldı, bu nasıldı diye. ama türkçe'yi doğru kullanmak, daha doğrusu dili doğru kullanmak müzik yapmaya, bisiklet ya da araba kullanmaya benziyor. siz o ahenge alıştıktan sonra beyniniz uzuvları yönlendirmiyor, uzuvlar bağımsızmışçasına hareket ediyor adeta. hal böyle olunca da güzel bir yazıda kendinizi okumaya kaptırıp giderken bu çeşit yazım hatalarıyla karşılaşmak debriyaja basmadan vites değiştiren şoförün (şöfeeer, şöfeeer diyesim geldi ama bunun konumuzla bi alakası yok elbette) yanında otururken duyulan rahatsızlığa ya da müzik dinlerken yanlış çalınan bir notada, yanlış basılan bir akorda tüm ahengin biraz kabaca ama en doğru tabiriyle sıçmasına benziyor, dikkatiniz dağılıyor, ehh eytere bea diyor, git türkçe öğren lan diye mesaj yollayasınız geliyor. en azından bende olan budur.
garip bir şey (bitişik miydi lan?) daha farkettim bu arada. ne zaman ki liseden mezun oldum, türkçem düzeldi, güzelleşti. isteyen sosyal mesaj çıkartsın içinden, isteyen de o senin beceriksizliğin desin, hadi bakalım.
