şu hayatta hiçbir şeyden korkmadım. babamı 11 yaşında kaybettim, "napıcam lan ben şimdi, ne bok yicem de aileme bakıcam?!" demedim. kimseye muhtaç olmadan, kimseden korkmadan yaşadım bu yaşıma kadar. yeri geldi geceleri mezarlığa babamın mezarını görmeye gittim, evime 5 dakika mesafede olduğu için. deli dediler bana, dalga geçtiler mahallede. imam geldi eve yapma böyle şeyler cinleri toplama başına dedi. umursamadım.
ve en önemlisi ölmekten de korkmadım hiçbir zaman. canı veren allah, geri de o alacak. bu duruma yapacak bir şey yok... ne güzel demiş atalarımız korkunun ecele faydası yok diye. aslında korkunun hiçbir şeye faydası yok. bir şeyin olacağı varsa oluyor, biz ne kadar korksak da korkmasak da.
ama şu hayatta korktuğum tek bir şey var sözlük, deprem...
99 depremini hayal meyal hatırlamamdan mıdır, depremden sonraki hikayeleri canlı canlı dinlememden midir bilmiyorum. zaten fazla da bir şey hatırlamıyorum. babamın beni kucaklaması. dışarı çıkmamız. gökyüzündeki muhteşem görüntü (ki hala rüya mı yoksa gerçek mi olduğunu düşünürüm). depremden sonraki günlerde amcamın evinden tüm mahallenin televizyon izlemesi. kahvaltı yaparken artçı sarsıntıda annemin çaydanlığı düşürmesi, buna gülmem ve dedemin hala çınlamasını kulağında hissettiğim tokadı ve kocaeli devlet hastanesi bahçesinde kızına sarılıp hüngür hüngür ağlayan kadın...
bunlar sadece fotoğraf kareleri. ne ötesini ne de berisini hatırlıyorum. ama bilmiyorum sözlük. şu hayatta her doğal afetin bir çaresi var, ama deprem...
"deprem olur da ölürüm" de değil korkum. en çok korktuğum depremin sevdiklerimi elimden alması, ve benim hiçbir şey yapamamam. ya bir gün sevdiğimin haberini alırsam deprem yüzünden. o sarılmaya kıyamadığım vücudu yenik düşerse beton parçalarına?...
ya annem. bu yaşına kadar her türlü zorluğa, hayat arkadaşını kaybetmeye, evladını kaybetmeye göğüs geren vücudu çaresizce kalırsa beton yığınlarının altında?...
içten içe kendimi yememe sevk ediyor beni bu korku. beklenen büyük istanbul depremi de tuzu biberi oluyor bu korkunun. allah'ım, sen benim canımı al ama o insanların elimden hiçbir şey gelmeden hayattan göçüp gitmelerine beni şahit etme ya rabbim.
