sahte bi tevazunun arkasına gizlenenlerin telin ettikleri kutsal kavram. kibir de ego da hak edilmesi gereken niteliklerdir ve ancak üstün bir farkındalıkla ifşa olurlar. kökleri sağlam olmalıdır egonun mantıken.
ben kendime taparım. bayılırım her halime. bu; "hatasız ve masunum" demek değil. bu; "her halimle muhteşem ve her halimle eşsizim" demek.
kendine tapan insanlara da yıkılmaz bi saygım ve hayranlığım vardır. çünkü bilirim ki o insan'ın benlik bilinci yine kendisi tarafından sınanmıştır, o bana ihanet etmez çünkü kendisine etmez, dokunulmazları vardır, kendi ahlaki ihlal ve veya sınırları. genelde kendi tanımlarını yaparlar. sen dilenciye para verince rahat hissedersin kendini çünkü dilenmeyi kendine yakıştırabilirsin ve bunun karşılığını dilendiğinde görmek istersin fakat o dilenci gördüğünde midesi bulanır. bi insanın bu onursuzluğa nasıl katlandığını merak eder. "niçin öldürmüyor kendini de dileniyor" der mesela. ya da; "niçin çalışmıyor?" buna rağmen para için pek bi şey yapmaz. zıtlıkları karakterinde birleştirebilmiştir; mükemmel değildir ama mükemmel'e yakındır.
egolu ya da kibirli ya da şımarık insanlar mütevazi gibi görünen ama içten içe her fenalığı cesaret edemediği için yapamayan korkak salaklardan üstündürler.
kendisine edilen iltifatı geri çeviren gerzeklerdense iltifatı; "haklısın, hadi şimdi başka şeylerden konuşalım" diyerek kabullenen insanlar... onlar, ah sizler. iyi ki varsınız. iyi ki varız.
