Çaprazımızda gecekondudan bozma müstakil bir ev vardı. Orada otururdular. Sokağımızda kalan son müstakil evdi. Adını hatırlamıyorum. Adını o zaman da hatırlamıyor olabilirim. Kimse adıyla hitap etmezdi ona. Herkes bokçu çocuk derdi. Altına sıçardı çünkü. Gayet olağan bir durumda, herhangi bir anda, Misal top oynarken ya da sokakta dolaşırken bile bir anda altına sıçardı. Normalmiş gibi de dolanırdı götünde boklarla. Annesi yoktu. Yaşlı bir Babası ve kendisinden hayli büyük bir abisiyle yaşıyordu. Çocukluk acımasız olabiliyor aslında. Arkadaşlarım ona bokçu diye bağırıp hakaret ettiklerinde hiçbir şey olmamış gibi sessizce çeker giderdi. Sanki altına sıçan benmişim gibi üzülür, utanırdım. Kimseye bir şey de diyemezdim, kuytu köşe bulup ağlardım...
Bokçu çocuk, ya da adı ne ise, şu an yaşıyor mu, ne durumda çok merak ediyorum. Ben ise çocukluğumdan beri aynıyım; başkalarının sıkıntılarından fazlasıyla nasiplenip kendi kendimi yemeye devam edenim...
