22 yaşındayım ve yaklaşık 2 hafta önce üniversiteden mezun oldum. 4 yıl boyunca birkaç ilişkim oldu ve en uzunu 1 ay sürdü, üniversitenin son 2 yılında 200+ arkadaş edindim ve birçok geziye katıldım; ama yalnızlığıma bir çare bulamadım. Şimdi diyeceksiniz ki "nasıl olur yahu?". Ben de anlam veremiyorum; ama böyle oluyor. Mesela kalabalık whatsapp gruplarında yazdıklarıma cevap alamayınca, gezi yolculuğunda yanıma kimse oturmayınca anlıyorum yalnızlığımı.
Bana kimse kendi hür iradesiyle mesaj atmaz, mutlaka mücbir bir sebep gerekir. Durduk yere kimse nasıl olduğumu, neler yaptığımı merak etmez mesela. Kimse doğum günümde hediye almaz ve kimse sürpriz doğum günü etkinliği düzenlemez benim için. Bazı zamanlar olur ki beş on gün telefonuma gruplar dışında mesaj bile gelmez. Konuşmaya çalıştığım kızlar mesajlarıma cevap vermez. Böyle anlarda anlarım işte yalnızlığımı.
Tipimde bir sıkıntı yok, sosyal bir insanım ve birçok konuda kendimi geliştirdim; ama yalnızım. Buna hiç ama hiç anlam veremiyorum.Ne zaman bir şeyler yapmak istesem tek başıma olduğum için iptal etmek zorunda kalıyorum. mesela güzel bir restoran keşfediyorum ya da gezilip görülecek bir yer ama tek başına gitmenin hiç keyif vermeyeceğini düşündüğümden yapmıyorum hiç.
Bugün bir arkadaşımın paylaştığı hikaye beni çok etkiledi mesela. Sevgilisyle birinci yıl dönümleriymiş ve boğazda yemeğe gitmişler, rakılar mezeler falan. Allah mutluluklarını bozmasın. Ben de gidiyorum bazen öyle mekanlara; ama tek başıma ve hiç keyifli olmuyor.
Amacım duygu sömürüsü yapmak ya da sevgilim yok diye ağlamak değil. Hayatı anlamlandırabilmek için sevmek ve daha önemlisi sevilmek gerektiğine inanıyorum.
Sevilmeyeli öyle uzun zaman oldu ki... bir insana dokunmayı, sarılmayı ve öpmeyi özledim. insan olduğumu unuttum resmen son yıllarda. Geziye gittiğimizde yan odadaki çiflerden gelen seslere kulak veriyorum bazen, sonra yan tarafta yatan arkadaş horluyor ve bütün ahenk bozuluyor. Balkona sigara içmeye çıkıyorum, derken sabah oluyor ve hiç uyumadan denize!
Çok zor gerçekten çok zor, bir başına tutunabilmek hayata.
Merak ediyorsanız, annem ve babam çok şükür hayatta. Hatta bir kardeşim de var. onlar bana elbette çok iyi geliyor. zaten onlar olmasa şu an perişan bir halde olurdum galiba.
Velhasılkelam, yalnızlık insanın en büyük düşmanıdır.
