Goethe, insanoğlunu doğum ile ölüm arasındaki süreyi isterse sonsuzlukla doldurabildiği için doğanın en ayrıcalıklı varlığı saymıştı. Rilke'nin sadece şiirlerini göz önünde bulundurmak bile, Goethe'nin bu saptamasının doğruluğunu kanıtlayabilir. Çünkü Rilke, şiirlerinde yaşamının sonuna kadar ölümlülük ile ölümsüzlüğü, şairin zamanla hesaplaşması ile kendine yönelik yakınmalarını ve daha pek çok şeyi aynı potada birleştirip müthiş bir evrensellik doruğuna taşıyabilmiş ender şairlerdendir. 'Şair' adlı şiirinde, zamana ve kendine seslenişini şöyle dile getirir.
Yok bir sevgilim, bir dört duvar,
ne de bir iklim, gönlümce.
Bütün kendimi adadıklarım, ömrümce,
ansızın zenginleşip beni harcamaktalar.
geceye bırakamadığım için kusura bakmazsınız artık.
