9 yaşıma gelmiştim ama bir türlü okuma yazma öğrenemiyordum, maç izliyordum salak salak hangi takımı tuttuğumu bilmeden. bildiğin salaktım. annem bu çocuk kesin galatasaraylı ya da beşiktaşlı olucak ya da içten içe tutuyor da söylemiyor falan demeye başladı.
sonra bir gün fener'in galatasaray'ı yendiği bir maç vardı televizyonda selçuk yula attı, bağırdım vargücümle fenerrrr diye. ekrandaki tüm yazıları okumaya başladım. doğru yolu bulmuştum. annem ağlıyordu.
tam yeterli olmamıştı ama sıradan bir üniversiteyi kazanacak kadar yeterli hale gelebilmiştim öss için. sınavdan birkaç ay önce fener'in maçına gittim, var gücümle destekledim ama fener yenilmişti. ağlıyordum ama yenilmesine rağmen çok sevdiğimi farkettim fenerbahçe'yi. tek farkettiğim bu değildi, kuantum biliyordum artık.
