türkiye cumhuriyeti'nin yok olduğunu gösteren tartışmadı aslında. daha dikkatli incelinirse türkiye'de cumhuriyet fikrini sahiplenen burjuvazi kendi kurucu felsefesini dönemin ihtiyaçlarına göre göz gezdiriyor. aldığı karar bellidir: kurucu felsefe tasfiye ediecek, yeni bir cumhuriyet kalacak. emperyalizmin yönelimlerine göre türkiye'li mülk sahibi sınıfları demokratik cumhuriyet adıl altında piyasacı ve gerici yeni başka bir burjuva cumhuriyeti daha kuracak ya da en azından devlet kurumlarını buna göre şekillendirecek.
peki bundan emekçi sınıfların payına ne düşecek? koca bir hiç, hatta şimdi olduğundan daha bilinçsiz ve örgütsüz kitleler, militarize edilmiş bir toplum, emperyalizmin jandarmalığını onur olarak kabul eden kitleler. anti emperyalizm, bağımsızlık, özelleştirme karşıtlığı ve aydınlanmacılık kemalizm'in içine paket edilerek tarihin kirli sayfaları arasına gönderilecek ve bu zokayı yutacak türkiye solu. işte yılların zor şartları altında mücadele eden ve demokratizmi bir ur gibinde aklında taşıyan sol faşizm yok oluyor diye mutlu olurken aslında emekçi sınıfların aklını tamamen yitirmesine destek olacaktır.
süreç böyle işliyor; tasfiye olan kemalizm değildir yalnızca. kurucu felsefelerin biri gider diğeri gelir. basit bir pragmatizmin altına sıkışan siyaset ise kavramları maddi temellerinden kopardıkça daha çok emekçi sınıfların tekrar sahneye çıkışı gecikir, türkiye zor günler yaşamaya devam eder. tartışmanın asıl içeriği budur.
