Can Yücel, bir zamanlar babasının büyük isminden rahatsız. Nedense, orada burada konuşup duruyor.
Yaşar Kemal o sıralarda Cumhuriyet gazetesinde çalışıyor, Hasan Âli Yücel de emekli olmuş yazılarını Yaşar Kemal’e götürüyor. Oturuyor, sohbet ediyorlar. Yaşar Kemal çok seviyormuş Hasan Âli Yücel’i.
Yaşar Kemal bir gün Can Yücel’e biraz da kızarak diyor ki: ‘’Bak Can, sen babanı iyi tanımıyorsun. Ben senden daha iyi tanıyorum. Zaten adamın anası bellenmiş, herkes bir taraftan saldırıyor. Cumhuriyet tarihinin en önemli bakanı, Köy Enstitülerini kurmuş, dünya klasiklerini dilimize kazandırmış; daha sayayım mı? Yaptıklarını kimse yapmamış, bir de sen saldırma adama’’.
Bu konuşmadan 15 gün sonra gazeteye gidiyor Can Yücel. Elinde bir kağıt. Masasının üzerine fırlatıp atıyor ve ‘’şunu bir oku bakalım’’ diyor Yaşar Kemal’e, küstah ve özgüvenli bir şekilde ve karşısına geçip oturuyor.
Şiire bakıyor Yaşar Kemal: ‘’Ben Hayatta En Çok Babamı Sevdim’’. Gözleri doluyor okuyunca. Kalkıp boynuna sarılıyor Can Yücel’in ve ‘’ Aferin ulan, şimdi oldu işte’’ diyor.
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpı bacaklarıyla – ha düştü, ha düşecek –
Nasıl koşarsa ardından bir devin,
O çapkın babamı ben öyle sevdim.
Bilmezdi ki oturduğumuz semti,
Geldi mi de gidici – hep, hepp acele işi! –
Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi.
Atlastan bakardım nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti.
Sevinçten uçardım hasta oldum mu,
40’ı geçerse ateş, çağ’rırlar istanbul’a,
Bi helallaşmak ister elbet, diğ’mi, oğluyla!
Tifoyken başardım bu aşk oy’nunu,
Ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu.
En son teftişine çıkana değin
Koştururken ardından o uçmaktaki devin,
Daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
Açıldı nefesim, fikrim, canevim.
Hayatta ben en çok babamı sevdim.
kaynak: Arif Keskiner(Binbir Renk Binbir Çiçek-Yaşar Kemal'le Anılar)
