bıkmışsınızdır insanların ikiyüzlülüklerinden, çıkarcılıklarından, bencilliklerinden... etrafınızda dönen oyunlara ayak uyduramıyorsunuzdur. insanları daha iyi tanıdıkça, insanlığa dair ideallerinizin üzeri yavaş yavaş bulutlarla kaplanmaya başlamıştır. ailevi sorunlar, sağlık sorunları, aşk acısı derken rahat bir nefes almayı bile unutmuşsunuzdur. üstüne üstlük, iyi tanımadığınız birine güvenip sonra bin pişman olmuş ama kaybedeceğizi kaybetmişsinizdir ve bilirsiniz ki, asıl sorunlar daha yeni başlamaktadır...
sonra bir anda içiniz daralır, beyninizin içi alev alev olur, hiçbir şey düşünmeden çeker gidersiniz. artık dayanacak gücünüzün kalmadığınıza eminsinizdir. çok değer verdiğiniz herşey birdenbire anlamını yitirmiştir... devam etmek istemiyorsunuzdur kısacası.
ama yapamazsınız işte. alternatifiniz yoktur en başta. kendinizi ikna etmek için her yolu denersiniz: insanların çoğu kötüdür, alçaktır, sistem zaten rezalet ötesidir ama ''herşey güllük gülistanlık olsaydı, bunca uğraşın ne anlamı kalırdı ki? tüm bunlar, en başından beri, çorak bir toprakta filiz verme mücadelesi değil miydi?'' dersiniz. sonra, öss'yi kazanma yolunda çektiğiniz zorlukları bilen, çok değer verdiğiniz birinin, sınav sonucunuz geldikten sonra sizi bataklıklarda yetişip çok güzel çiçekler açan lotus bitkisine benzetmesi gelir aklınıza. bölümünüzdeki profesörün, sizin yanınızda, belki de sizden bin kat fazla zorluk çekmiş babanıza ''böyle bir evlat yetiştirdiğiniz için tebrik ederim.'' demesi ve o andaki tarif edilmez hislerinizi düşünüzsünüz. oğluna ders vermenizi isteyen birinin ''onu çok da zorlamana gerek yok, seni örnek alıp senin gibi olmaya çalışması yeterli.'' demesini düşünürsünüz ve gidemezsiniz işte. hiçbir yere gidemezsiniz.
daha güzel günlerin umuduyla bir kez daha denemeye karar verirsiniz, bir sonraki ''herşeyi bırakıp çekip gitme isteği'' krizine kadar.
