bir yara bantı ile kanayan yerlerinizi kapatıyorsunuz kimse görmesin diye bir de.. sonra bir gün o yara bantını neden kullandığınızı unutmuşsunuz.. kaldırıp atıyorsunuz altında hiçbir iz yok.. düşünüyorsunuz hatırlanacak değerde bir şey kalmaış aklınızda işte bunu sağlayana içinizden sonsuz teşekkür edip sizin gibi bir et yığınını sevdiği için sonsuza kadar onun olmayı istiyorsunuz.. zira sevmeyi sizden iyi kim bilebilir ki? değerin karşılığını arzuladığı şekilde vermek için çaba göstermeniz tüm hayatınızı yeniden şekillendirmenize neden oluyor ve siz bunu seve seve yapıyorsunuz..
geçiyor yani, hiç geçmeyecek sandığınız zamanlara sonra hatırayıp saygıyı kaybetmden gülüyorsunuz işte bu da hayatın hiçbir şeyi bir an bile beklemediğinin en büyük ıspatı oluyor.. kavrayabilirseniz bunu zaten bir insanın gidişi de acı vermeyebiliyor..
ama keyfini çıkartın çünkü öyle birisi geliyor ve siz bunu bir daha hiç yaşamıyorsunuz.. son olacak ya en güzeli olsun değil mi?
