ayşe kulin‘in kanadı kırık kuşlar kitabının son bölümüne konu olan park ve bu parkta 2013 yılında gerçekleşen direniş.
5 yıl geçmiş üzerinden. daha dün gibi diyemeyeceğim ama o “derdimi bildiğim en iyi şekilde anlatacak bir yol buldum ve artık yalnız değilim” duygusu mükemmeldi. bir gün gelecek ve ben o günü bügün gibi net hatırlayacağım. bugün 80 olaylarını nasıl birilerinden yalnızca dinleyebiliyorsam birileri de benden dinleyecek. o gün hiç öyle ‘tarihe tanıklık etmek’ gibi değildi oysa... ama bugün romanda bile okumak insana tuhaf hissettiriyor. sanırım lisedeki tarihçimi anlamaya başladım. ‘tarihe tanık olmak film izlemek gibidir. gerçekliği sonradan ders kitaplarında yer aldığında anlaşılır.’
iyi ki hissettim o ruhu. aradan 5 yıl geçmiş ve ben hala o günü göz pınarlarımda bir damla yaş ve haklı olmanın huzuru ile anıyorum. inanmıyorum ama sırf onlar inanıyor diye ruhlarına fatiha yolluyorum birilerinin. ışık içinde uyuyun annesine kıyamayan, annesinin kıyamadığı güzel yürekli, vicdanlı insanlar.
Edit: oraya kadınların nasıl girip ne şekilde çıktığı o kadınların kendilerinden başka kimseyi alakadar etmez.
