ailemdeki ya da cevremdeki insanlar cok rahat saniyorlar hayatimi. hic bilmedikleri islerin pesini kosturuyorum, stresimi dibine kadar icimde yasiyorum. yasi basini almis insanlar bir de beni dusunmesinler istiyorum. ama bazen tasiyamiyorum stresimi, kaygimi, paylasamiyorum da kimseyle. yeter ulan diyorum ama elimden tutabilcek biri de yok, istiyorum ki biri bana tum bunlar gecsin desin,devamli yanimda olsun. ama yok. napiyim guclu kalmaya calisiyorum. kimsenin sihirli degnegi yok. belki de daha cok dua etmem gerek. neticede aslinda hicbir zaman yalniz degiliz. O var.
