Nedenini bilmiyorum ama şu sıralar herşey kötü hissettiriyor. Demin bulaşıkları yıkarken mutfağın ortasına çöküp ağladım. Normal değilim biliyorum ama nedenini bilmiyorum. Nasıl hissetmem gerektiğini de bilmiyorum. Sadece nefes alıyorum bazen bir iki gülüş bazen de bir iki damla yaş. Bunun çözümünü de bilmiyorum. Sadece kurtulmak istiyorum. Yaşamak istiyorum ama elimi bıçağa uzatmamak için kendimi de zor tutuyorum.
Bunları kimseye anlatamıyorum. Ne anlatmam gerektiğini de bilmiyorum. Nasıl çözüm bulacağımı da. Şayet ki çözüm bulamazsam eğer ve dayanamazsam daha fazla pes edersem şu bilinsin istiyorum;
Ben çok çiğlik attım ama duyan olmadi. Yine de hiç birinize kırgın degilim. Hepinizi affettim. Cenazemde ağlayın çünkü bende orada sizinle birlikte ağlıyor olacağım. Başka bir çözüm yolu bulamadığım için ve daha güçlü olamadığım için. Sizi üzdüğüm için orada sizinle beraber ağlıyor olacağım siz gormesenizde. Ama daha sonra tek bir göz yaşı bile dökmenizi istemiyorum sizden. Çünkü ben huzura kavuşmuş olacağım.
Bu yazının burada bulunmasını istiyorum. Çünkü bunları kağıda dökecek yüreğim ve mecalim yok.
