şimdi hataylılar alınacak ama söylemek zorunda hissettim kendimi birden, kendisi berbat bir şehirdir. yani en azından benim için öyle. iş vesilesiyle bir çok kez gitmek zorunda kaldım hatay'a. o yüzden iyi biliyorum şehri. ki zaten çok da büyük değildir.
amik ovasından aşağıya doğru iniyorsunuz, zira şehir aşağıda. belen yaylasını geçtikten sonra, şehire yaklaşıyorsunuz. ova korkunç derecede güzel bu arada. şehire girmek üzereyken, tabelalar başlıyor. üstte türkçe altta arapça olmak üzere. öyle ki ben ilk gitttiğimde bir arap şehrine geldim sandım. şehir merkezinin yolları yolları çok dar. şehrin tam göbeğinde bir büyük kavşak var ve ışıklandırılmamış. isteyen istediği gibi geçiyor. bu yüzden trafik arapsaçına dönmüş. her gittiğimde bu böyleydi. arabalar ise genellikle eski kasa mercedesler.- araplar lükse ve gösterişe çok düşkün olurlar- sokaklarda yürüyen insanlar arapların geleneksel kıyafetlerini giyiyor. çarşı adı verilen yerde ise bir an susup etrafı dinlediğinizde türkçe konuşan birini duymanız imkansız olacaktır. kaçakçılık kol geziyor. neredeyse her şey kaçak. esnafın hiçbiri faturalı mal almıyor. özellikle telefon bayileri hat safhada. sürüsüne bereket.
velhasıl, ben bir türlü ısınamadım hatay'a. kasaba gibi bir yer. çok keşmekeş. ve bir özerk arap şehri gibi. kendisinin ilçesi olan ve 1 saat uzaklıkta yer alan iskendurun on kat daha fazla il olmayı hak ediyor. sanki hatay onun ilçesi gibi duruyor.
ama olur ya giderseniz hatay'a, tepsi kebabı ve türlü tavalarından yemeden gelmeyin. ha bir de künefe tabi.
