onsuz ikinci ramazan bayramı. zaman ne çabuk geçiyor ve bugün ne kadar da sıkıcı bir bayramdı. yazarların iyi bayramlar dileklerini okurken birinin anneannesiyle olan diyaloğuna denk geldim. onunda anneannesi alzheimermış. önce alzheimerı düşündüm, sonra yaşadıklarımızı ve en son anneannemi... sonra bu başlığa gelip yazılanları okudum. bir girdiye (#34844248) denk geldim. gözümün önüne üniversiteyi kazandığımı öğrendiğim an ki yüz ifadesi geldi. içinde zıpladığım prefabrik evin sarsıntısından uyanmış, korkmuş, sadece ''aaa!'' diye çığlık atıp zıplayan, bir anda durup ağlayan torununun söylediklerine algılaması gitmiş kulaklarıyla anlam vermeye çalışan o masum, ürkek hali geldi gözümün önüne...
bugünün neden sıkıcı olduğunu o an çözdüm. ilk defa ne bayram için birine gittik ne de birileri bize geldi. bomboş bir gündü bugün...
ah unutmadan... son torunun fakülte bitirdi anneanne. son yavrunun da kafasına o masa geçirildi * tıpkı diğer torunların gibi onun da fotoğrafları pek güzel çıktı ama kader işte aynı masa onun da kafasında yerini aldı.
