1998 de ciple geçtiğim ovit dağı geçidinin nostaljik anılar arasında yerini almasıdır.
yolun kenarıda ağustos ayında erimekte olan kar sularıyla yüzümü yıkar ve kana kana içerken, dağın güneye bakan yamacında tek ağaç bile olmamasına karşın, kuzeye bakan yamaçlarının gümrahlığı hala gözümün önündedir.
