Yalnızlığa alışmak diye bir durum var. Arkadaşlarımla güzel bir geçirsem, o gün çok eğlensem de içimde daima odama gitmek, yalnız kalmak arzusu oluyor. Bazen 1 ay kimseyle konuşmuyorum ve ilk defa bir arkadaşla konuştuğumda karşımdakinin yüzüne, mimiklerine ve gözlerine baktığımda; sanki ilk çağda ateşi ilk defa gören biri gibi şaşırıyorum, zaman yavaşlıyor; onun tepkilerine ne tepki vermem gerektiğini düşünüyorum.
