karınlıklar içinde küçük bir delikten karınlığı aydınlatan ışığa bakmak gibidir. ne kadar zor olsada ne kadar gözünü bedenini yorsada bakarsın yürürsün daha da çok bakmak hissetmek için. artık elde ettiğini gökyüzüne aydınlığa sahip olduğunu düşünürken o koca dünya sana acımasız olmaya başlar ya ayağın çamura batar ya üstüne başına diken batar yada tökezleyip yere kapanırsın. anlarsın o küçücük ışığın içine girdiğinde gözüktüğü kadar güzel olmadığını.
ve karanlıklar içinde kalmanın aydığı çıkmaktan daha güzel olduğunu...
