Reklamlarda, kamu sporlarında, manevi değerlerimizde devamlı pompalanan durumdur. Bir bakıma ver gazı, ver gazı. Paylaşma, yardımseverlik, başkasını düşünme derken eğer kendinizi kaptırırsanız en sonunda kendinizin mağdur olduğununuzu görürsünüz. Özellikle Anadolu'da verme duygusuyla günümüzdeki adına STK yani sivil toplum kuruluşları mı dersiniz, dernek, vakıf yoksa cemaat mı dersiniz bilmiyorum ama onlarla birlikte zirve noktalara gider. Kendini feda eden insanları görürsünüz. Kendini maddi ve manevi anlamda sıfırlarlar. Öyle bir noktaya gelir ki sıfırı tüketirler ama hâlâ insan, yardım, fedakarlık derler. Böyle bir durumun azı kâr, çoğu zarar olarak tavsiye edilir. Mesela kişi öğrenci hizmeti adı altında bende olmasın onlarda olsun diyerek evindeki kendi çocuklarını ailesini ihmal ediyor. Dernek, vakıf çalışmaları var diyorlar koşarak gidiyor. Hiçbir beklenti içerisine girmeden mücadele ediyor. Kullanılan söylemler de kişileri bu noktalara çekiyor. Dinde de bunun yeri olduğu belirtilerek bambaşka yerlere geliniyor. Özellikle maddi konularda. Mesela islam tarihinin ilk örneklerinde onlar tüm mal varlıklarını bağışladılar, bir şey götürmediler, şu bu kadar verdi, yok mu arttıran şeklinde bir anlayış yerleşiyor.
Bir de bunun aile içerisinde olanlar var. Ben yemeyin onlar yesin, ben sıkıntı çektim onlar çekmesin, onlar üzülmesin, onlar borçtan kurtulsun derken bir bakmışsınız ki yapmış olduğunuz fedakarlıklar bambaşka bir yere varmış.
