herhangi bir takımı desteklemek için maça gitmiş, maç öncesi coşkulu ve hayecanlı taraftarın, maçın sonuna yaklaştıkça takımdan umudunu kesmesinden dolayı takımını yalnız bırakması durumudur.
13 eylul 2008 hacettepe fenerbahce macinda fenerbahçe taraftarının da bir kez daha gerçekleştirdiği durumdur. halbuki herşey ne güzel başlamıştı. alex de souza golümüzü atmıştı, herkes coşkuluydu. marşlar söyleniyordu. her zaman yanındaydık fenerbahçe'nin. iyi günde, kötü günde, yağmur demeden çamur demeden.
ne olduda bir sonraki kırk beş dakika her şey alt üst oldu. neden ilk golü yedikten sonra hacettepe'ye, ikinci golü yedikten sonra da, kendi futbolcularımıza küfür eder olduk. hani hep yanındaydık fenerbahçe'mizin. hani iyi gün dostu değildik. biz büyük taraftardık hani. takımımızı bir beşiktaş'lı kadar bağıra bağıra destekleyemesekte, bi galatasaraylı kadar alkışlayamasakta, hani biz gönülden seviyorduk fenerbahçe'yi.
evet, kişinin tüm heyecanlarını kıran bir durum bu. statta yalnız kalan ve benim hiç mi hiç sevmediğim genç fenerbahçeliler şöyle bağırıyordu;
