islamiyetin evrensel değil yerel bir din olduğunu hatırlamak gerekiyor. insanlar yaşadıkları toplumlardaki ahlaki değerlerden etkilenerek hareket ederler, ki bir köyden bir başkasına 3 günde gidilebildiği bir dönemde muhammed'in de olayları kendi çevresine göre yorumlaması, çevre şartlarından etkilenmesi son derece normal. muhammed'in tüccar olması ve bu sayede arap toplumunun dışına çıkabilmesi de bir noktaya kadar etkileyebiliyor bunu ancak.
arap toplumunun cahiliye olarak adlandırıldığı o dönemde kadınların birer cinsel objeden farkı olmadığını biliyoruz. e bunun önünü almak için de paranoyaklığa varan kısıtlamalar getirilmesi o dönem için konuşulursa normal olabilir. asıl mesele de burada zaten, bu o dönem ve dönemin arap toplumu için caydırıcı olabilecekken mantığın bu derece gelişebildiği bir dönemde ve de iletişim olanakları sayesinde hızla yayılabildiği bir dünya'da töre, din gibi katı kuralların artık teker teker yıkıldığı ve insanların mantıklarıyla hareket etmeyi ön plana almaya başladığı zamanda dinlerin de iddia edilen ebedi gerçekliği artık ortadan kalkıyor. bunu savunma biçiminden de anlamak mümkün. daha doğrusu savunamama biçiminden demeliyiz. ne deniyor? islam bu, beğenmeyen siktirsin gitsin. veya; bakın mantığınızı öne koyuyorsunuz ama dinden çıkıyorsunuz, taş olursunuz, cehennemde cayır cayır yanarsınız...
gelişmeye tamamen kapalı ve kendini yenileyemeyen her ideoloji için bu geçerlidir. 1400 yıl öncesinin ideolojisini 1400 yıl sonra mot-a-mot uygulamaya kalkmak ise haliyle aptalcadır. mesele evlat edinmenin dine göre günah olması ve islamiyetin tüm insanlığı sapık olarak gören paranoyaklığı değil, mesele bu ve bunun gibi birçok konuda dine göre mi, akla, mantığa göre mi hareket edileceği meselesidr.
